ارز فیات چیست؟
به زبان ساده ، ارز فیات پول قانونی است که ارزش آن را بیشتر، از کالای فیزیکی یا دولت صادر کننده آن می گیرد. بیشتر کشورهای جهان از سیستم ارزی فیات برای خرید کالا و خدمات ، سرمایه گذاری و پس انداز استفاده می کنند.
ظهور ارز فیات
ارز فیات قرن ها پیش در چین نشات گرفته است. استان چکوان در طی قرن یازدهم اقدام به صدور پول کاغذی کرد. در ابتدا می شد آن را با ابریشم ، طلا یا نقره عوض کرد. اما سرانجام ، کوبلای خان به قدرت رسید و در طول قرن سیزدهم یک سیستم ارزی فیات ایجاد کرد. مورخان ادعا می کنند که این پول در سقوط امپراتوری مغول بسیار موثر بوده است . پول فیات نیز در اروپا در قرن هفدهم مورد استفاده قرار گرفت که توسط اسپانیا ، سوئد و هلند تصویب شد. در سال ۱۹۷۲ ، تحت ریاست جمهوری نیکسون ، ایالات متحده استاندارد طلا را به طور کامل کنار گذاشت و به سیستم ارزی فیات روی آورد. این امر منجر به استفاده از ارز فیات در سراسر جهان شد.
ارز فیات vs طلا
سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس های کاغذی به طلا را می داد. در واقع ، تمام پول کاغذی توسط مقدار محدودی طلا که در اختیار دولت بود ، پشتیبانی می شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا ، دولت ها و بانک ها تنها در صورت داشتن ارزش مساوی از فروشگاه های طلا می توانند ارز جدید را به اقتصاد وارد کنند.
طرفداران استاندارد طلا معتقدند که یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا توسط چیزی فیزیکی و ارزشمند پشتیبانی می شود. طرفداران ارز فیات مخالف این هستند.
نکات مثبت و منفی استفاده از ارز فیات
اقتصاددانان و سایر کارشناسان مالی در حمایت از ارز فیات اتفاق نظر ندارند.
کمبود: پول فیات به دلیل کمبود کالای فیزیکی مانند طلا تحت تأثیر قرار نمی گیرد و محدود نمی شود.
هزینه: تولید پول فیات مقرون به صرفه تر از پول مبتنی بر کالا است.
پاسخگویی: ارز فیات به دولت ها و بانک های مرکزی آنها انعطاف پذیری در رسیدگی به بحران های اقتصادی را می دهد.
تجارت بین الملل: ارز فیات در کشورهای جهان مورد استفاده قرار می گیرد و آن را به یک نوع ارز قابل قبول برای تجارت بین الملل تبدیل می کند.
راحتی: بر خلاف طلا ، پول فیات به ذخایر فیزیکی که نیاز به ذخیره سازی ، محافظت ، نظارت و سایر خواسته های پر هزینه دارد ، متکی نیست.
بدون ارزش ذاتی: ارز فیات هیچ ارزش ذاتی ندارد. این اجازه می دهد تا دولت ها از هیچ چیز پول خلق کنند ، که می تواند منجر به تورم بیش از حد شود و سیستم اقتصادی آنها را فروپاشاند.
از نظر تاریخی دارای ریسک: از نظر تاریخی ، اجرای سیستم های ارزی فیات به طور معمول منجر به سقوط مالی می شود ، که نشان می دهد این سیستم ها برخی از خطرات را به همراه دارند.
ارز فیات vs رمزارزها
پول فیات توسط دولت ها و بانک های مرکزی کنترل می شود ، رمزارزها اساساً غیرمتمرکز هستند.
تفاوت قابل توجه دیگر بین این دو سیستم ارزی نحوه تولید هر یک از این اشکال پول است. بیت کوین مانند اکثر رمزارزها ، یک منبع کنترل شده و محدود دارد. در مقابل ، بانکها با توجه به قضاوت خود درباره نیازهای اقتصادی یک کشور ، می توانند از هیچ چیز پول ایجاد کنند.
رمزارزها به عنوان یک شکل دیجیتالی از پول ، هیچ همتای فیزیکی ندارند و بدون حاشیه هستند، معاملات برگشت پذیر نیستند و ماهیت رمزارزها در مقایسه با سیستم فیات ردیابی را بسیار دشوارتر می کند.
قابل ذکر است ، بازار رمزارزها بسیار کوچکتر و در نتیجه بی ثبات تر از بازارهای سنتی است. این احتمالاً یکی از دلایلی است که رمزارزها هنوز به طور جهانی پذیرفته نشده اند ، اما با رشد و بلوغ اقتصاد ، نوسانات احتمالاً کاهش می یابد.
سخنان پایانی
آینده هر دو نوع ارز به هیچ وجه قطعی نیست. در حالی که رمزارزها هنوز راهی طولانی در پیش دارند و مطمئناً با چالش های بیشتری روبرو خواهند شد ، تاریخچه ارز فیات آسیب پذیری این شکل از پول را نشان می دهد. این دلیل بزرگی است که بسیاری از مردم در حال بررسی امکان حرکت به سمت سیستم رمز ارز برای معاملات مالی خود هستند، حداقل در برخی از موارد.
یکی از ایده های اصلی ایجاد بیتکوین و رمزارزها ، کشف شکل جدیدی از پول است که در شبکه توزیع شده نظیر به نظیر ساخته می شود. احتمالاً بیت کوین برای جایگزینی کل سیستم ارزی فیات ایجاد نشده است بلکه برای ارائه یک شبکه اقتصادی جایگزین ایجاد شده است. هنوز هم مطمئناً این پتانسیل را دارد که بتواند یک سیستم مالی بهتر برای جامعه بهتر ایجاد کند.